Rozdział II. Susane ( NARKOMANKA)

WŁĄCZ.
Siedziałam na ławeczce przed jej grobem. Bolało tak samo, jak cztery lata temu. Łzy spływały po moich policzkach, zlewając się z kroplami deszczu.Nie byłam typem wrażliwej dziewczyny, lecz wtedy to było silniejsze ode mnie, moja bezsilność wzięła nade mną górę. Byłam sama, po raz kolejny czułam tą  trudną do opisania pustkę. Chciałam odejść, lecz czy powrót do pustego domu, byłby najlepszym rozwiązaniem ? Nie. Zapewne wtedy wzięłabym kolejną, niszczącą mnie 'ścieżkę'.
- Dlaczego mnie zostawiłaś? Dlaczego odeszłaś wtedy, kiedy Ciebie najbardziej potrzebowałam? Dlaczego zostawiłaś mnie z tym wszystkim samą? Dlaczego musiałam być dla siebie matką,wtedy kiedy najbardziej nie byłam na to gotowa ? Proszę.. powiedz dlaczego muszę tak cierpieć?!- zanosząc się do płaczu zapytałam się jej, z głupią nadzieją, że usłyszę odpowiedz.
,, Czas leczy rany''-kompletna bzdura wyssana z palca człowieka, który nie wie co to jest strata kogoś bliskiego. Z czasem, boli tak samo, czasami nawet bardziej.Do tego niemożna się przyzwyczaić, przynajmniej ja nie mogę.Zamknęłam oczy, i powróciłam do tamtego strasznego dla mnie czasu.
Miałam 13 lat, kiedy dowiedziałam się,że moja mama jest chora,poważnie chora, a mianowicie ma raka. Nie byłam małą dziewczynką, nie wiedzącą co się z tym wiąże. Wiedziałam  dokładnie jak to może się skończyć, ale jednak nie dopuszczałam do siebie takiej myśli. Żyłam z nadzieją,że wszystko się ułoży. Kiedy mama była w szpitalu przychodziłam do niej, opowiadałem jak minął mi dzień, lecz nie byłam na tyle odważna aby powiedzieć  jej co tak naprawdę czuję, że chciałabym aby była w domu, o tym, że chciałabym aby była zdrowa o tym żeby...PO PROSTU ŻYŁA! Byłam zbuntowanym dzieckiem, które bało się okazywać swoje uczucia.
Minęły dwa lata, od czasu kiedy dowiedziałam się o chorobie. W przeciągu tego czasu mama raz była w szpitalu, raz była w domu, nigdy nie wiedziałam czy jak wrócę do domu, to mama tam będzie,lub może już wróciła do szpitala. Żyłam w niepewności, czy ujrzę ją następnego dnia.
 04.07.2008r. - dokładnie pamiętam tą datę, mama właśnie była w domu, ponieważ lekarz stwierdził,że choroba ustępuje, i może spędzić jakiś czas w domu, a następnie przyjść na badania kontrolne. Mama stwierdziła,że pójdzie do ogrodu się przewetrzyć
-  Iść z Tobą? -spytałam z troską.
- Nie, chcę pobyć chwilkę sama, dobrze ? -pokiwałam twierdząco głową, i   moja mama wyszła.
Właśnie wtedy widziałam ją po raz ostatni.. żywą. Usiadła na wiklinowym bujanym fotelu w ogrodzie, którego wprowadziła w ruch.Patrzyłam na nią, na jej głowę owiniętą kwiaciastą chustką, i poczułam w sercu ukucie,po prostu zabolała mnie myśl,że mogę ją stracić.  Nagle zadzwonił telefon, była to Alice, poszłam do siebie do pokoju,i starałam się rozmawiać jak najkrócej, ponieważ doszłam do wniosku, że to właśnie dzisiaj muszę powiedzieć mamie to co czuję, i przeprosić za to, że nie powiedziałam tego wcześniej. Weszłam do ogrodu, mama miała zamknięte oczy.Uznałam,że śpi. Nie chciałam jej budzić, więc cichutko usiadłam u jej stóp, i szeptem zaczęłam mówić:
- Mamo,chciałam przeprosić Cię za wszystko, za to,że czasami byłam na Ciebie bez powodu zła,i podziękować, za to  że mimo to   ty przychodziłaś do mnie, przytulałaś mnie, i potrafiłaś powiedzieć coś,co właśnie chciałam usłyszeć. Dziękuję też, że potrafisz być najlepszą mamą na świecie, i chcę Ci powiedzieć jak to jest dobrze Cię mieć. - pojedyncza, zagubiona łza poleciała po mym policzku, szybkim i stanowczym ruchem dłoni starłam ją, dotykając przy tym ręki mojej mamy.Była lodowata, natychmiast złapałam ją za ramiona,  i zaczęłam  nimi potrząsać. Zero reakcji.
- MAMO!MAMO! - krzyczałam przez łzy, zadzwoniłam po pogotowie. Chwilę czekania na nią, zdawały się być wiecznością. Byłam zła na siebie, że jestem taka bezsilna, że patrzę na to jak tracę najważniejszą osobę w moim życiu, i nic nie mogę zrobić, tylko czekać.
Pogotowie przyjechało, wskazałam miejsce w którym znajdowała się mama.Ratownicy usiłowali ją wskrzeszać  lecz bez rezultatu.
- Bardzo nam przykro ale..- powiedział ratownik
- Bardzo nam przykro ?! Tylko tyle potraficie powiedzieć?! -zaczęłam dławić się swoim własnymi łzami.
- Proszę się uspokoić, złość tu nic nie pomoże. - powiedział spokojnie
- Możecie łaskawie spierdalać z mojego domu ?- kiedy to powiedziałam, do domu wszedł tata, popatrzyłam na niego,i wybiegłam z pomieszczenia.
Nie wiedziałam dokąd biegnę,po co biegnę i dlaczego biegnę. Wiedziałam jedynie to, że uciekam, uciekam od problemów.Stanęłam, stwierdziłam,że nie mam już sił. Usiadłam na chodniku, i znowu zaczęłam płakać. Usłyszałam za sobą czyjeś kroki, lecz nie przejęłam się nimi. Nieznajomy ktoś usiadł koło mnie i powiedział
- Chcesz zapomnieć, coś na chwilę, o tym co Cię chwilowo boli ?-  spojrzałam na chłopaka, był to brunet, o bardzo przyciągających , piwnych oczach.
- Tak.. - wiedziałam co miał na myśli mówiąc ''chcesz zapomnieć''.
- Proszę - chłopak wręczył mi przezroczystą, małą torebkę, z białym proszkiem w środku.-Nie musisz płacić,  zapłacisz za następne, ponieważ zapewne przyjdziesz po więcej..- powiedział to to odszedł, zanim zapytałam, gdzie będę mogła go znaleźć.
Wstałam, znalazłam jakąś ławkę, gdzie rozsypałam proszek, a następnie wyjęłam z swojej kieszeni banknot, który zwinęłam w rulon, i wciągnęłam nosem zawartość torebki.Po paru chwilach, nie czułam już bólu, tak jak by on w ogóle nie istniał,spodobało mi się to,nawet bardzo. Tak właśnie, takim sposobem zaczęłam brać.

***

Otworzyłam oczy, nadal znajdowałam się na cmentarzu, tym razem nie byłam sama. Ostrożnie odwróciłam się w bok, obok mnie siedział mój tata, nie widziałam go od czasu, kiedy wyprowadziłam się z domu.

- Tęsknisz za nią,prawda ?- zapytał, kiedy spostrzegł,że się na niego patrzę

- Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak.- przysunęłam się do niego, i go przytuliłam - za Tobą też, tylko z tym wyjątkiem,że Ciebie straciłam przez swoje błędy.-nic nie odpowiedział, tylko pocałował mnie w głowę, tak jak to robił kiedyś...

Hej kochani, pisząc ten rozdział, miałam na celu, to abyście po jego przeczytaniu, zastanowili się nad paroma sprawami. Żebyście docenili swoich rodziców, żebyście docenili życie, i przyjaciół, żebyście przestali żałować,  ponieważ nigdy nie wiecie kiedy wszystko może się skończyć! Inspiracją był ten film :KONIECZNIE ZOBACZ !!. 
 Zbyt wiele oczekiwałam od tego rozdziału. Piszcie w komentarzach swoje odczucia, po jego przeczytaniu.

Zuzix <3